Hayatımın her anında planlı olan ben, bu kararı uzun uzun düşünmeden, detaylı olarak planlamadan veremezdim elbette…

En başından başlıyım hikayeye…

Evliliğimizin 3. Senesinde hala çocuk fikrine oldukça uzakken, oturduk konuştuk… Hem de uzun uzun… Çocuk sahibi olmalı mıyız, yapabilir miyiz, hazır mıyız, beynimiz bunu kabullenmiş mi? Bütün bu soruların cevabı bir belirsizlik… Eğer çocuk çocuk diye yanıp kavrulmuyorsan bu kararı vermek çok zor. En zorlandığımız soru: ya yapamazsak, ya pişman olursak, ya vazgeçmek istersek bu karardan… Sonuçta ben sevmedim bu yeni hayatı, geri iade edeyim deme şansın yok! Öyle hormonlar dürtüyor filan gibi şeylere de pek inanmıyorum ben… Zaten duygusal biri de değilim, hep mantığım ön plandadır. Hayatımı bu kadar değiştirmeye, kendimden bile vazgeçmeye hazır mıydım gerçekten? Tek cevabım var. Hayır…

Ama yaşım artık 30 olmuştu ve biyolojik yaş denen gerçeğin farkındaydım. Ya sonra istersek ve olmazsa daha çok pişman oluruz, Hem ikimizde tek çocuğuz yani ailelerimiz tek torun ihtimali bu karar… En azından onlar için yapmalıydık… Zaten çocuk yaptığı için pişman olan kimseyi de görmedik… Tamam tamam… Kabul… Bizim de çocuğumuz olsun… Bu kutsal duyguyu biz de tadalım bakalım nasıl bir şeymiş…

Bu yazımda yazdığım gibi 2015 yılında karar vermiştim artık… Doğum sigortası yaptırdım, hastaneleri, fiyatları, doktorları araştırdım… Ve karar tamam… 1 sene sonra Merve anne olabilirdi. Kariyerim, maddi durumum, ruh halim… Herşey hazırdı, Allah nasip ederse…

Ve süreç başladı…

6 ay denedikten sonra mutlu haberi aldık. Bu süre zarfında mutsuzluğa kapılmadım, üzülmedim, kafama takmadım desem yalan olur… Planlamamın üzerinden 6 ay geçmişti, doktorlara göre hiçbir sorun yoktu, sadece zamana ihtiyaç vardı… Tek suçlu STRES…

Hey seennnn… şimdi bu yazıyı buraya kadar okuduysan demek ki ya hamilesin yada planlama aşamasındasın… Eğer planlama aşamasındaysan unutma: bu sürecin ne kadar süreceği belli değil… Şanslıysan ilk ayda da olabilir, değilsen 1 sene, 2 sene de bekleyebilirsin. Süreç uzadıkça duygu kontrolü yapmak zorlaşıyor kabul, hatta takvim takip etmek, gün saymak, her regl döneminde aynı sonucu görmek, biliyorum bunaltıyor seni! Bir sürü kaynak okuyup kafanı iyice karıştırıyorsun, biliyorum her an kafanda aynı şey var, işine evine, kocana konsantre olmakta bile zorlanıyorsun… Ama geçiyor… Emin ol ki geçiyor, geçecek! Tek çare var, stresten uzak dur ve kafandan hamile kalma fikrini çıkar… Spor, meditasyon, yoga… İçinden ne geliyorsa onu yap! Emin ol ki her şeyin bir zamanı var, inancını yitirme…

Söylemesi kolay, peki sen yapabildin mi dersen? Hayır yapamadım L Hatta böyle yazanları okudukça daha da sinirlendim… Taa ki… ‘ben doğal yollarla hamile kalamayacağım, tüp bebek yaptıralım dediğim ana kadar…’ Rahatladım, o ay gerçekten takvime bakmadım, tarihi unuttum… Ve sonuç o kırmızı çift çizgi… :) :) :)

İşte bu yüzden takvim takip edip kendini strese sokma, ovülasyon testleriyle kendine görev atama… Yapma canım kardeşim… Tek yapman gereken, eşinle birlikte doktora gidip tüm testlerinizi yaptırmak… Artık sağlık ocakları bile yapıyor bu testleri...  Her şey sorunsuzsa zaten olacak, hee eğer bir sorun varsa da ilk günden tedavisine, çaresine bakarsın, zaman kaybetmezsin işte…

Bu arada, çingeneler, Suriyeliler, sokakta yatanlar, nasıl bu kadar hızlı ve seri çocuk sahibi olabiliyorlar da ben olamıyorum, bu kadar uğraşmam gerekiyor diye düşünme… çünkü bir cevabı yok… Muhtemelen hayatlarında stres kaynağı yaratacak bir sorun olmadığı için, hemen oluyor… Ama sen, ben, bizler böylemiyiz? Değiliz işte… Kariyerini planla, bütçeni planla, geleceğini planla derken, e birde günlük hayatın koşturması, trafik, pis hava derken böyle oluyor işte…

Bu süreçte önemli olan, bu süreyi, ilişkiyi iyi yönetebilmek… Saçma sapan teyzelerden ‘ee hala çocuk yok mu’ sorusu alacaksın, alıyorsun, belki ilk evlendiğin günden beri bir baskı bu üzerinde… Bana marketteki teyzenin biri sormuştu yahu daha ne olsun !

Teyze:Kızım iki tane kabakla ne yapıcan?

Ben: E evde 2 kişiyiz teyze, fazla alınca çürüyor. Ondan az alıyorum.

Teyze: E evlisin madem çocuğun yok mu?

Ben: Yok!

Teyze: Yüklü de mi değilsin?

Ben: Değilim teyze. ( tabi sinir küpüyüm bu arada!)

Teyze: Evleniyorsunuz böyle, çalışmaktan çocuk yapmıyorsunuz, sonra çocuk istediğinizde yaşınız karta kaçıyor, olmuyor. Elini çabuk tut belli ki az zamanın kalmış senin de…

Ben: Derin bir sessizlik…..

Aklımdan geçenler: Sana ne be kadın, sana mı kaldı benim aile planlamam… Evet aslında haklı teyze yaşım 30 oldu hala çocuğum olmadı, ya olmazsa… Yaşlı olmasan saa bir söylenirim kadın şaşırırsın… Senin kimbilir kaç çocuğun var, yaptın da ne oldu, bak markete tek başına gelmişsin sonuçta. Peh…

Eminim bu repliklerle defalarca karşılaştın, defalarca sinirin bozuldu… En iyisi ne mi? İstediğin gibi cevap vermek:

Teyze: Hala çocuk yok mu?

Ben: yok

Teyze: Kaç sene oldu evleneli?

Ben:4 sene oldu.

Teyze: Eee çocuk yapmayacak mısınız?

Ben: Yapacağız, yaparken haber veririm yardıma gelirsiniz! Belki biz beceremeyiz filan, büyüklerden yardım almak lazım ama dimi…

Ortamdaki herkes şoookk! Ohhh bir rahatladım ama sormayın.

SONUÇ:

Bu süreç uzun… Bunu kabul et! Eşini de kendini de yıpratma! Allah ne zaman kısmet ederse o zaman olur!

Artık her şeyin çözümü var, en kötü ne olabilir ki Allah sağlık ve huzur versin!

Sevgilerimle

Merve